เรื่องที่เราจะเล่านี้ ต้องบอกก่อนว่าเป็นเรื่องจริงของตัวเราเอง นั่งคิดอยู่นานว่าจะเอามาเล่าดีมั้ย? สุดท้ายก็คิดว่าอย่างน้อยมันก็อาจจะเตือนสติใครหลายๆคนให้ได้คิดบ้าง ว่าอย่ามั่นใจในตัวคนรักจนเกินไป แล้วถ้าเผื่อวันนึงเค้าเกิดเห็นกระทู้นี้ ก็อาจจะทำให้เข้าใจอะไรหลายๆอย่าง เกริ่นมาเยอะละ เริ่มเลยละกัน
ย่อหน้านี้จะเล่าตั้งแต่ตอนที่เพิ่งเจอกันจนมารักกันเลย ใครขี้เกียจอ่านข้ามไปอีกย่อหน้าได้เลยนะ
เราอายุ 24 ปี รักกับแฟนมาประมาณ 10 ปีกำลังจะครบ 11 ปี อีกไม่กี่เดือนละ นิไม่ได้แรดแต่เด็กนะ 5555+ เจอกันในงานทางบ้าน แม่เราเป็นญาติกับแม่เค้าอะไรประมาณนี้ เรากับเค้าอยู่ในจังหวัดเดียวกันเนี้ยแหละ แต่คนละอำเภอ เราอยู่บ้านนอกว่างั้นเหอะ ตอนเด็กๆช่วงก่อนก็พอจะได้เจอกันตามงานต่างๆอยู่แต่เด็กมาก ไม่เคยคุยกันเลย จนมาถึงงานของบ้านเราเนี้ยแหละ เค้าก็มาร่วมงานกับแม่เค้า ตอนแรกที่เห็นเค้าคือแบบ โหยหน้าตาดีอะ เหมือนฝรั่งเลย ไม่เห็นเหมือนเด็กแถวบ้าน รู้เลยว่าเป็นเด็กในเมืองงิ แล้วเห็นเค้าอยู่คนเดียว เราก็ไปทักถามชื่อชวนเล่นเกมกับเรากับเด็กแถวบ้าน พออีกวันงานเลิกเค้าจะกลับบ้าน เรานิแบบไม่อยากให้กลับอะ เศร้าๆแปลกๆ แล้วหลังจากนั้นเค้าก็โทรมาเบอร์บ้าน โทรมาแล้ววาง แต่บ้านเราเป็นแบบโชว์เบอร์ เราเลยลองโทรกลับไป พอรู้ว่าเป็นเค้า เราก็แบบตื่นเต้นมากเลย คุยๆกันได้พักนึงก็หายๆกันไป จนเราจะจบม.3 เราก็รู้สึกว่าเราไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว อยากไปอยู่ในตัวเมือง อาจจะได้ใกล้ ได้เจอเค้าบ้าง แต่โอกาสมันน้อยมากๆเลย แต่ก็ตัดสินใจขอพ่อกับแม่ย้ายมาเรียนในตัวเมือง ช่วงที่กำลังปิดเทอม เราก็มีแฟนค่ะ เป็นเด็กต่างโรงเรียน เป็นช่วงที่เรากำลังมาเรียนในตัวเมืองด้วย ก็เลยไม่ค่อยได้เจอแฟนคนนี้เท่าไร ขอเรียกแฟนคนนี้ว่าช.นะคะ เค้าเอาใจเก่งค่ะ เราเป็นคนเอาแต่ใจ คือสั่งอะไรเค้ายอมหมดเลย เราก็เลยลืมๆเค้าไปค่ะ แต่พอเรามาเรียนในตัวเมืองได้สักพัก เราก็ได้เจอเค้าค่ะ ในงานทางบ้านเค้าแม่เราไปร่วมงาน หลังจากจบงานทางบ้าน เราก็โทรเข้าเบอร์บ้าน แล้วขอเบอร์เค้าจากแม่ 5555+ แล้วก็โทรคุยกันมาเรื่อยๆค่ะ โดยที่ช.ก็ไม่รู้นะคะ แล้วก็มาถึงวันที่เราต้องหยุดคุยกับเค้าค่ะ คือยายเราเสีย ทำให้เค้าต้องมาช่วยงาน ส่วนช. ก็มาช่วยงานศพด้วยค่ะ ทำให้เจอกัน แล้วเราก็ได้รู้ว่าเค้าก็มีแฟนอยู่แล้ว ช.ก็โทรไปด่าเค้าให้เค้าเลิกยุ่งกับเรา ส่วนแฟนเค้าก็โทรมาด่าเราค่ะให้เราเลิกยุ่งกับเค้า เราก็มานั่งคิดแล้วก็แบบ อืม แฟนเราแฟนเค้าไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ เราจะแอบคุยกันแบบนี้อีกหรอ สุดท้ายเราก็เปลี่ยนเบอร์ค่ะ แล้วเค้าก็คงสงสารแฟนเค้าเลยไม่โทรมาอีกเลย เราก็คบช.ต่อมาเรื่อยๆนะคะ แต่ก็คิดถึงเค้ามากๆเลย จนเราจะจบม.6ค่ะ เราก็คิดเรื่องที่เรียนต่อ เค้าเรียนสายอาชีพนะคะ ส่วนเราเรียนสายสามัญ เราคิดว่าถ้าเค้าเรียนสายอาชีพเค้าต้องมาต่อที่นี่แน่ๆเลย เราเลยลองไปสมัครรับตรงดูค่ะ สรุปติดนะคะ แต่เรารู้สึกว่าเรียนไม่ไหว แล้วอีกอย่างวันที่ไปสอบเราไม่เห็นเค้าเลยค่ะ นี่คิดว่าสนามสอบมีที่เดียว เลยสละสิทธิ์แล้วไปแอดมินชั่นเข้ามหาลัยอีกมหาลัย ซึ่งก็อยู่ใกล้ๆกับมหาลัยที่เราสมัครตอนแรกเลยค่ะ เผื่อไว้ เผื่อเค้าสอบแล้วเราไม่เห็น จะได้แบบมีโอกาสเจอกันอีก แต่เราไม่ติดค่ะได้อันดับสาม ไปอยู่อีกจังหวัดเลยค่ะที่นี่ ไกลมาก ส่วนช. ก็มาสอบมหาลัยใกล้บ้านเราเลย ตอนเราอยู่ปี 1 ด้วยความที่อยู่ห่างแฟน + เจ้าชู้ และเจอสังคมใหม่ๆค่ะ เราก็เลยคุยกับคนนั้นคนนี้ไปทั่ว แล้วช่วงนั้นเป็นช่วงที่เฟสบุ๊คกำลังเริ่มเล่น เราก็เล่นค่ะ เราจำระบบตอนนั้นไม่ได้แล้วว่าเป็นยังไง แต่ประมาณว่ามันซิงค์เพื่อนในHotmail มา ทำให้เรากับเค้าเป็นเพื่อนในเฟสบุ๊คกันค่ะ จำได้จนถึงทุกวันนี้ เค้ามาเม้นให้เราเดือนตุลาฯ แล้วเราก็กลับมาคุยกันอีกค่ะ โดยที่ช.ก็แบบรู้นะคะ แต่ห้ามเราไม่ได้ จนก่อนจะปิดเทอมปี1 เราอยากคบเค้ามากๆเลย แล้วรู้ว่าถ้าเราเรียนที่นี่คงไม่มีโอกาสได้คบกันแน่ๆ เพราะอยู่ไกลกันมาก เราก็ขอพ่อแม่มาสมัครเรียนมหาลัยที่เราแอดตอนแรกค่ะ พ่อแม่ก็ยอมให้ย้ายกลับมาเรียนที่บ้าน เพราะด้วยความที่เป็นห่วงด้วย + เรามีปัญหาเรื่องสุขภาพหนักมาก ทำให้ต้องเจอหมอทุกเดือน ก็ย้ายกลับมาเรียนค่ะ ที่นี่ก็สบายเลยค่ะ มหาลัยอยู่ใกล้ๆกัน มีเวลาว่างตรงกันก็นัดเจอ ครั้งแรกที่นัดเจอกันหลังจากไม่ได้เจอกันเกือบสองปี เรานิอึ้งเลยค่ะ เค้าอ้วนมาก คือแบบแต่ก่อนผอมหล่อ ตอนนี้อ้วนตั๊บเลย 555+ แต่ก็รักค่ะ จนสุดท้ายก็คุยกันค่ะ ว่าเราทำแบบนี้มันไม่ถูกนะ สงสารแฟนเราแฟนเค้า แต่ถ้าให้เลิกคุยกันอีกที ก็กลัวว่าจะไม่มีโอกาสมาเจอกันอีกแล้ว เลยตัดสินใจทำผิดทั้งคู่เลยค่ะ ไปบอกเลิกแฟนตัวเอง แล้วมาคบกัน ตอนนี้ได้เป็นแฟนกันแล้วนะคะ จบมหากาพย์ความรักอันยาวนาน กว่าจะได้คบกันเป็นแฟนกันใช้เวลาหลายปีมากค่ะ
อยากเตือนคนที่คบกับแฟนมานานๆ อย่ามั่นใจว่าเค้าจะอยู่กับเราตลอดไป!!!
ย่อหน้านี้จะเล่าตั้งแต่ตอนที่เพิ่งเจอกันจนมารักกันเลย ใครขี้เกียจอ่านข้ามไปอีกย่อหน้าได้เลยนะ
เราอายุ 24 ปี รักกับแฟนมาประมาณ 10 ปีกำลังจะครบ 11 ปี อีกไม่กี่เดือนละ นิไม่ได้แรดแต่เด็กนะ 5555+ เจอกันในงานทางบ้าน แม่เราเป็นญาติกับแม่เค้าอะไรประมาณนี้ เรากับเค้าอยู่ในจังหวัดเดียวกันเนี้ยแหละ แต่คนละอำเภอ เราอยู่บ้านนอกว่างั้นเหอะ ตอนเด็กๆช่วงก่อนก็พอจะได้เจอกันตามงานต่างๆอยู่แต่เด็กมาก ไม่เคยคุยกันเลย จนมาถึงงานของบ้านเราเนี้ยแหละ เค้าก็มาร่วมงานกับแม่เค้า ตอนแรกที่เห็นเค้าคือแบบ โหยหน้าตาดีอะ เหมือนฝรั่งเลย ไม่เห็นเหมือนเด็กแถวบ้าน รู้เลยว่าเป็นเด็กในเมืองงิ แล้วเห็นเค้าอยู่คนเดียว เราก็ไปทักถามชื่อชวนเล่นเกมกับเรากับเด็กแถวบ้าน พออีกวันงานเลิกเค้าจะกลับบ้าน เรานิแบบไม่อยากให้กลับอะ เศร้าๆแปลกๆ แล้วหลังจากนั้นเค้าก็โทรมาเบอร์บ้าน โทรมาแล้ววาง แต่บ้านเราเป็นแบบโชว์เบอร์ เราเลยลองโทรกลับไป พอรู้ว่าเป็นเค้า เราก็แบบตื่นเต้นมากเลย คุยๆกันได้พักนึงก็หายๆกันไป จนเราจะจบม.3 เราก็รู้สึกว่าเราไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว อยากไปอยู่ในตัวเมือง อาจจะได้ใกล้ ได้เจอเค้าบ้าง แต่โอกาสมันน้อยมากๆเลย แต่ก็ตัดสินใจขอพ่อกับแม่ย้ายมาเรียนในตัวเมือง ช่วงที่กำลังปิดเทอม เราก็มีแฟนค่ะ เป็นเด็กต่างโรงเรียน เป็นช่วงที่เรากำลังมาเรียนในตัวเมืองด้วย ก็เลยไม่ค่อยได้เจอแฟนคนนี้เท่าไร ขอเรียกแฟนคนนี้ว่าช.นะคะ เค้าเอาใจเก่งค่ะ เราเป็นคนเอาแต่ใจ คือสั่งอะไรเค้ายอมหมดเลย เราก็เลยลืมๆเค้าไปค่ะ แต่พอเรามาเรียนในตัวเมืองได้สักพัก เราก็ได้เจอเค้าค่ะ ในงานทางบ้านเค้าแม่เราไปร่วมงาน หลังจากจบงานทางบ้าน เราก็โทรเข้าเบอร์บ้าน แล้วขอเบอร์เค้าจากแม่ 5555+ แล้วก็โทรคุยกันมาเรื่อยๆค่ะ โดยที่ช.ก็ไม่รู้นะคะ แล้วก็มาถึงวันที่เราต้องหยุดคุยกับเค้าค่ะ คือยายเราเสีย ทำให้เค้าต้องมาช่วยงาน ส่วนช. ก็มาช่วยงานศพด้วยค่ะ ทำให้เจอกัน แล้วเราก็ได้รู้ว่าเค้าก็มีแฟนอยู่แล้ว ช.ก็โทรไปด่าเค้าให้เค้าเลิกยุ่งกับเรา ส่วนแฟนเค้าก็โทรมาด่าเราค่ะให้เราเลิกยุ่งกับเค้า เราก็มานั่งคิดแล้วก็แบบ อืม แฟนเราแฟนเค้าไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ เราจะแอบคุยกันแบบนี้อีกหรอ สุดท้ายเราก็เปลี่ยนเบอร์ค่ะ แล้วเค้าก็คงสงสารแฟนเค้าเลยไม่โทรมาอีกเลย เราก็คบช.ต่อมาเรื่อยๆนะคะ แต่ก็คิดถึงเค้ามากๆเลย จนเราจะจบม.6ค่ะ เราก็คิดเรื่องที่เรียนต่อ เค้าเรียนสายอาชีพนะคะ ส่วนเราเรียนสายสามัญ เราคิดว่าถ้าเค้าเรียนสายอาชีพเค้าต้องมาต่อที่นี่แน่ๆเลย เราเลยลองไปสมัครรับตรงดูค่ะ สรุปติดนะคะ แต่เรารู้สึกว่าเรียนไม่ไหว แล้วอีกอย่างวันที่ไปสอบเราไม่เห็นเค้าเลยค่ะ นี่คิดว่าสนามสอบมีที่เดียว เลยสละสิทธิ์แล้วไปแอดมินชั่นเข้ามหาลัยอีกมหาลัย ซึ่งก็อยู่ใกล้ๆกับมหาลัยที่เราสมัครตอนแรกเลยค่ะ เผื่อไว้ เผื่อเค้าสอบแล้วเราไม่เห็น จะได้แบบมีโอกาสเจอกันอีก แต่เราไม่ติดค่ะได้อันดับสาม ไปอยู่อีกจังหวัดเลยค่ะที่นี่ ไกลมาก ส่วนช. ก็มาสอบมหาลัยใกล้บ้านเราเลย ตอนเราอยู่ปี 1 ด้วยความที่อยู่ห่างแฟน + เจ้าชู้ และเจอสังคมใหม่ๆค่ะ เราก็เลยคุยกับคนนั้นคนนี้ไปทั่ว แล้วช่วงนั้นเป็นช่วงที่เฟสบุ๊คกำลังเริ่มเล่น เราก็เล่นค่ะ เราจำระบบตอนนั้นไม่ได้แล้วว่าเป็นยังไง แต่ประมาณว่ามันซิงค์เพื่อนในHotmail มา ทำให้เรากับเค้าเป็นเพื่อนในเฟสบุ๊คกันค่ะ จำได้จนถึงทุกวันนี้ เค้ามาเม้นให้เราเดือนตุลาฯ แล้วเราก็กลับมาคุยกันอีกค่ะ โดยที่ช.ก็แบบรู้นะคะ แต่ห้ามเราไม่ได้ จนก่อนจะปิดเทอมปี1 เราอยากคบเค้ามากๆเลย แล้วรู้ว่าถ้าเราเรียนที่นี่คงไม่มีโอกาสได้คบกันแน่ๆ เพราะอยู่ไกลกันมาก เราก็ขอพ่อแม่มาสมัครเรียนมหาลัยที่เราแอดตอนแรกค่ะ พ่อแม่ก็ยอมให้ย้ายกลับมาเรียนที่บ้าน เพราะด้วยความที่เป็นห่วงด้วย + เรามีปัญหาเรื่องสุขภาพหนักมาก ทำให้ต้องเจอหมอทุกเดือน ก็ย้ายกลับมาเรียนค่ะ ที่นี่ก็สบายเลยค่ะ มหาลัยอยู่ใกล้ๆกัน มีเวลาว่างตรงกันก็นัดเจอ ครั้งแรกที่นัดเจอกันหลังจากไม่ได้เจอกันเกือบสองปี เรานิอึ้งเลยค่ะ เค้าอ้วนมาก คือแบบแต่ก่อนผอมหล่อ ตอนนี้อ้วนตั๊บเลย 555+ แต่ก็รักค่ะ จนสุดท้ายก็คุยกันค่ะ ว่าเราทำแบบนี้มันไม่ถูกนะ สงสารแฟนเราแฟนเค้า แต่ถ้าให้เลิกคุยกันอีกที ก็กลัวว่าจะไม่มีโอกาสมาเจอกันอีกแล้ว เลยตัดสินใจทำผิดทั้งคู่เลยค่ะ ไปบอกเลิกแฟนตัวเอง แล้วมาคบกัน ตอนนี้ได้เป็นแฟนกันแล้วนะคะ จบมหากาพย์ความรักอันยาวนาน กว่าจะได้คบกันเป็นแฟนกันใช้เวลาหลายปีมากค่ะ